Faoiseamh an Ghairdín

Bhuel a chairde uilig ó gach cearn den domhan, fáilte rómhaibh go léir chuig mo bhlag!  Bhfuil sibh ag baint suilt agus súip as an saol?  Ta súil agam go bhfuil.  Táim im’ shuí anois ós comhair mo ríomhaire i mo sheomra staidéir – seomra lochta atá ann le dhá fhuinneog mhóra chun solas an lae a ligean isteach.  Táim tar éis a bheith ag garraíodóireacht, caitheamh aimsire atá gar dom’ chroí, amuigh faoin spéir, ag ligean don aer breá follán  mo scámhóga a líonadh.  Nuair a mhothaím faoi bhrú is faoi strus ag an saol mór téim i muinín an ghairdín cheanainn chéanna.  Níl rud is aoibhne ar dhromchla an domhain dar liom ná mothú na cré faoi ingne do mhéarachaí.  Coiméadann sé seo réalaíoch mé mar a deirtear na laethanta seo sa Bhéarla.  Bhuel, seo chugaibh dán a chum mé faoin ngaraíodóireacht timpeall dhá bhliain ó shin.  Mar a fheicfidh tú chum me é i séisiúr an fhómhair.  Bainigí uile sult agus súp as an saol agus fiú as an dá beag seo.  Beannacht leat a scríbhinn.




Faoiseamh an Ghairdín

Anois is an fómhar ar tí teacht
Agus an ghaoth sna crainn
Roimh thitim na nduilleog
Tugaim m’aghaidh ar an ngairdín
Chun an chré a bhraistint faoi m’ingne –
An chré dhonn thais ónar eascair muid
I gceobhráin an am atá caite
Sula raibh aon stair ann.
Tá an ráca is an rámhainn araon agam.
Ní deacair an rámhainn a láimhseáil –
Tá an chré bog agus géilleann sí go h-éasca
Agus osclaíonn sí a gob dos na bleibeanna.
Déanaim réidh iad le sáil mo bhróige.

Anois is an fómhar ar tí teacht
Glacaim chugam an ráca
Agus dírím m’aird agus m’fhuinneamh
Ar an gcaonach stuacach stalcach
A dhíothú nó a chloí
Sula gcuirim an síol.
Mothaím fein siar in aimsir an Bhíobla
Ag súil le síol.
Tá dóchas fós ar dhromchla an domhain mhóir
Má thugtar faoin saol le díograis.
Is deas an chuimilt is an chigilt
Agus na síolta beaga ag titim tríd na méaracha.

Anois is an fómhar ar tí teacht
Agus an ghaoth sna crainn
Roimh thitim na nduilleog
Fágaim slán ag an ngairdín
Agus beannaím na síolta beaga uile
Agus guím ráth ar a bhfás.
Tá deoir i mo shúile
Agus faoiseamh faighte –
Faoiseamh an gháirdín.







An grianghraf a chuireas ag barr an phoist seo ná ceann a thógas le déanai i ndiaidh dom an fál im' gháirdin cúil a ghearradh.

"Téigí i Muinín na Samhlaíochta - Cad Eile?"

Leigheas na Samhlaíochta

Is ait an áit, is iontach an bealach,
Is aisteach an dóigh, is mílóighciúil an tslí
A thiteann cúrsaí amach, a tharlaíonn rudaí
Nár tuigeadh uair amháin, uair dá raibh,
Na blianta ó shin, na míonna ó shin,
Na seachtainí, fiú na laethanta tamall ó shin.
Tagann an tuiscint gan choinne, gan tnúth.
Briseann an ghrian trí na scamaill
Agus scríobhtar dóchas sa bhearna eatarthu.
Titeann an fhearraing throm ar an talamh thirim
Agus dúisítear na síolta, corraítear na fréamhacha,
Tagann borradh ar na gais is an fás tiubh faoi réir
Is mé agus tú, a chuisle, a stór anseo san áit cheart,
Ag an am ceart le h-aghaidh míorúilt na beatha.
Breathnaigh, a stór, ar na spéartha
Agus an chruinne ag at as cuimse go deo na ndeor,
Na réalta agus na grianacha – na billiúin díobh
Agus muidne mar phoncanna beaga i ndochuimseacht an spáis.
Tuigimid go maith go bhfuil an fhírinne
Idir mhilis agus shearbh, idir shearbh agus mhilis
San aistear is sa turas amháin,
San aistear is sa turas amháin,
Ní sa cheann scríbe,
Ní sa cheann scríbe.

Creidimid sa bheatha, i síoraíocht an tsaoil,
Go gcaithfimid fáil réidh leis an am atá caite,
Leis na seanbhotúin, leis an chac a thit amach
Inár mullach, i mullach gach duine daonna,
Go gcaithfimid sinn féin a mhaitheamh.
Creidimid i leigheas na samhlaíochta,
I mbeatha an tsaoil atá i láthair.
Bíodh fear sa ghealach,
Bíodh croí sa chléibh,
Fágtar an prós is an mhata i leataobh
Agus glactar leis an gcaillteanas diadh ar ndiaidh.


Sin agaibh thuas dán a chumas nios mó ná dhá bhliain ó shin. Ceapaim, agus nios treise agus nios tábhachtai fós, go gcaithfimid creidiúint sa tsamhlaiocht mar is tréna meán is féidir dul chun cinn ar agus fail réidh le gach rud a bhriseann an spiorad agus a cheannsaionn an misneach.

An grianghraf a chuireas thuas ar barr ná ceann a ghlacas Mi na Samhna 2005 in Ionad an Bhlascaoid, Dún Chaoin. Sin pictiúr den dorchla san Ionad ag féachaint i dtreo an oileáin chéanna. Seasann an t-iomhá seo don tsamhlaiocht, im' thuairimse!

Machnamh 2

Machnamh 2

Tá nithe ar an saol a chuireann ag smaoineamh sinn.  Tá ceisteanna móra ann a chorraíonn ár n-intinn – idir cheisteanna fealsúnachta intleachtúla (mar atá:  An bhfuil Dia ann?  Cad is brí le saoirse? Cad a chiallaíonn an mhóráltacht? Agus mar sin de.) agus cheisteanna doimhne na beatha féin (mar atá: Cé sinn féin? Cad is brí leis an mbeatha agus leis an mbás? An féidir ceist na fulaingte neamhchiontaí a réiteach nó fiú a thuiscint?).  Ar shlí amháin no eile is féidir linn uilig machnamh nó smaoineamh domhain a dhéanamh ar na ceisteanna seo.  Ach níl an sórt seo imeachta intinne i gceist agam anseo maidir le machnamh.  Séard ata i gceist agam ná i ndáiríre ciúnas aigne, síocháin intinne, pointe shocair sa bheatha nó ancaire daingean.  I mBéarla tugtar “Still Point” nó “Pointe Shocair” air seo.  Má ta suim agat sa mhachnamh feictear mo bhlag Béarla Still Point ag an nasc seo: http://hugesponge.blogspot.com/  Tá post amháin post amháin ann dírithe ar cad is machnamh ann – Dé Céadaoin, an triochadú lá de Mhí na Samhna 2005.  

Má taimid sáite sa saol nua-aimseartha seo – mar atá formhór dúinn i ndáiríre píre - caithimid saol lán de strus is de bhrú.  Caithfimid deighleáil leis seo i slí éigin phraicticiúil mar shampla – am a chaitheamh sa halla gleacaíochta, nó ag snámh, ag imirt peile, ag rásaíocht, ag rith, ag siúl ar na sléibhte nó go simplí bheith ag siúl go dtí láthair ár n-oibre.  Taobh amuigh de sin uile caithfimid aire a thabhairt dár sláinte – dul go rialta chuig an dochtúir agus bia ceart agus fónta a ithe.  Seachas sin uilig is féidir linn machnamh ar dhóigh an Oirthir a dhéanamh.  Díríonn an saghas seo machnaimh ár n-aird ar an anáil; múineann sé don fhoghlaimeoir conas a anáil a tharraing i gceart agus conas an corp féin ina iomláine a chiúiniú.  Cuidíonn se linn an strus agus an brú a ruaigeadh as na matáin agus as na néaróga.  Ina dhiadh dúinn an corp a chiúniú éiríonn linn an aigne féin a chiúiniú – sé sin cuidíonn an machnamh linn na smaointe seachránacha a ruaigeadh as ár gceann.  Bhuel, a léitheoir, níl le déanamh agat anois direach ach suí ar ghnáthchathaoir, le do dhroim caol díreach le droim na cathaoireach, do dhá chois cothromach ar an urlár, do shúile druidte agus do anáil a tharraingt go mall agus pas beag níos doimhne ná mar is gnáthach duit.  Arís breathnaigh ar mo bhlag eile atá luaite thuas nó air leabhar liom, a bhfuil eolas agam faoi ag an nasc seo: http://www.veritas.ie/veritas/asp/section.asp?s=49

Beannacht leat a scríbhinn.  Táim ag cur grianghraif leis an bpost seo – ceann a ghlac mé i gCiarraí le déanaí.  

Ceol Anama

Ní scríobhfaidh mé níos mó

Ní scríobhfaidh mé níos mó faoin ngruaim,
Tá an saol ró-lán d’fhuaim –
Fuaim na cumhachta agus iad siúd a chreideann
Gur déithe iad le fios a ngnótha léir.

Ach cónaím in áit faoi leith faoi scáth m’anama,
Faoi scáth Jung agus a shiceolaíochta –
Creidim i gcumhacht an neamhchomhfheasa
Agus i gcumhacht na míchumhachta.

Ní scríobhfaidh mé níos mó faoin ngruaim,
Táim bréan d’ualach mór a trioblóidí,
Bréan den dubh is den duibheagán
De gach rud a scriosann an spiorad.

Cónaím anois i ndomhan nua an anama,
Nach bhfuil dubh ná geal an t-am go léir
Ach é lán de dhathanna idir eatartha –
Uaireanta an fhearthainn agus uaireanta an ghrian.

Ní scríobhfaidh mé níos mó faoin ngruaim
Ach faoi gach rud a mhúsclaíonn mo chroí
Agus a ardaíonn an míniú is an brí –
Saol lán de nua-eitilt éinín an ghuí.  



Iniata agam leis an bpost seo tá pictiúr diom a tógadh ag cúrsa samhraidh spioradálta de chuid Mount Oliver - cúrsa faoi stiúir an tsaoi is an tsagairt, Tom Hamill - fealsamh, diagai agus múinteoir den scoth é chomh maith - sa bhliain 1996.

Machnamh 1

Ómós do Lionáird Cohen

Taim fós faoi dhraíocht agat, a Lionáird,
Do ghuth mall domhain cumhachtach dom mhealladh
Chuig thír rúnda fad’ ó bhuarthaí an am i láthair.
Is cuireadh dom do ghuth dul ar aistear spioradálta,
Dul ag tóraíocht na gaoise is na saoirse.
Cosúil le mantra ón Oirthear misteach
Na focail dhraíochta ag titim ó do bhéal.
Dúisítear m’anam agus téann sí ag eitilt
I bhfad níos airde ná aon scamall spéire,
I bhfad níos airde ná aon eitleán saolta.
Téim ar aistear inmheánach,
Ar oilithreach príobháideach
Agus titeann an ciúnas is an suaimhneas
Mórthimpeall ar mo chorp –
Agus fágtar socair mé,
Chomh socair le crann
Roimh theacht an fhómhair is an gheimhridh.


Na grianghraif a chuireas istigh ag barr an phiosa seo ná cinn de chrainn a ghlacas i Newbridge House roinnt mhionna ó shin. Mar a deirim i mo dhán thuas, "chomh socair le crann."