Sean-phíosa in eagar agam anseo:

Níor smaoiníos air seo a scríobh as Gaeilge i ndáiríre. B'fhéidir go bhfuilim éirithe ró-shiniciúil!! Ach níl sé sin fíor in aon chor, mar anois táim tar éis é a dhéanamh. Táim tar éis níos mó ná fiche bliain a chur isteach ag teagasc Gaeilge, Mata agus Béarla do bhuachaillí óga nach bhfuil mórán suime acu in aon abhár gan trácht ar an nGaeilge. Leis an fhírinne a rá, agus mar atá ráite agam sa bheathaisneis bheag ar dheis an scáileáin seo thuas, táim éirithe tuirseach. Éinne atá ag gabháil do ghairm na muinteoireachta tuigfidh sé a bhfuil a rá agam. Go simplí táim éirithe tuirseach agus uaireanta maidir le dul chun cinn na Gaeilge i scoil mar a bhfuilim ag múineadh - scoil cathrach le buachaillí a bhfuil a n-aird dírithe ar an saol mór, ar phríntíseachtaí, ar obair, ar ghrá agus ar a mbeatha phearsanta atá ró-lán de thrioblóidí agus d'fhulaingt!!Le déanaí táim tar éis dioplóma a bhaint amach san Iodáilis - una lingua bella, penso che l'italiano sia la piu' bella lingua del mondo - agus téim go dti an Iodail 'chuile bhliain nach mór chun an teanga iontach seo a chleachtadh. Dhéanainn an rud ceanann céanna leis an nGaeilge sna sean laethanta. Théinn siar o thuaidh go Dún na nGall agus isteach ar Oileán Arainn Mhór. Ceapaim go mba cheart módhanna múinte na dteangacha iasachta a chleachtadh maidir leis an nGaeilge. Tá sé soiléir nach raibh agus nach bhfuil aon fhiúntas ná éifeacht sa chóras mar atá.