Bhuel, a chairde, tá mé ag dul ar mo laethanta saoire - díreacht inniu - síos go dtí an Iodáil Theas - Soverato agus Catanzaro agus fiú Isca Marina mar a bhfuil teach beag ceannaithe agam fhéinig agus ag mo bheirt dheartháireacha. Beidh mé ag teacht ar ais chun freastal ar choinne dhochtúra ach beidh mé ag filleadh díreach ar an Iodáil go dtí lár Lúnasa ar a luaithe. Mar sin ní dóigh liom go mbeidh teacht éasca agam ar an idirlíon san áit iargúlta san ach is cuma. Mar sin seo seandán eile daoibh idir an dá linn. Tá súil agam go mbainfidh sibh taithneamh as.
Ómós do Lionáird Cohen
Táim fós faoi dhraíocht agat, a Lionáird,
Do ghuth mall domhain cumhachtach dom mhealladh
Chuig thír rúnda fad’ ó bhuarthaí an am i láthair.
Is cuireadh dom do ghuth dul ar aistear spioradálta,
Dul ag tóraíocht na gaoise is na saoirse.
Cosúil le mantra ón Oirthear misteach
Na focail dhraíochta ag titim ó do bhéal.
Dúisítear m’anam agus téann sí ag eitilt
I bhfad níos airde ná aon scamall spéire,
I bhfad níos airde ná aon eitleán saolta.
Téim ar aistear inmheánach,
Ar oilithreach príobháideach
Agus titeann an ciúnas is an suaimhneas
Mórthimpeall ar mo chorp –
Agus fágtar socair mé,
Chomh socair le crann
Roimh theacht an fhómhair is an gheimhridh.
Chum mé an dán sin 14/11/2003. Éinne a léann Still Point beidh a fhios aige gur leantóir mór mé den fhear céanna. Mar sin, a léitheoirí slán tamall.
