Níl's agam ó thalamh an domhain síos go dtí an t-ifreann fhéinig, má tá sé ann, conas is féidir liom mo chuid dánta a chur i gcló go h-oifigiúil. Bhuel, is é seo an meán is fearr chun iad a scaoileadh nó fiú a chraobhscaileadh ar an domhan mór. Gan dabht táim ag jócáil nó ag cothú grinn anseo. Bíodh sin mar atá, seo dhaoibh seandán eile ó mo pheann.
San Airdeall
(Aistriúchán ón Iodáilis ar Di Guardia le Umberto Fiori)
Tá aithne mhaith acu orm agus an ceart acu:
táim cosúil le madra,
ceann dena beithígh dhubha úd a chodlaíonn
i gclós monarchan –
má théann tú thar bráid, léimeann siad
i gcoinne an tsreangsconsa,
agus cé chomh minic is a deir tú “Síós leat!”
is é is mó a leanann siad ar aghaidh ag tafann
go dtí go mbíonn siad ar piachán.
Cé dhéanfaidh comhbhrón leo anois?
Bíonn a gcuid fola ar fiuchadh
go dtí go gcasann tú an coirnéal.
Bíonn gach éinne bodhraithe acu.
Taispeánann siad a bhfiacla is baineann siad greim
fiú as an sreang dheilgneach ach is iad na súile
is mó a chuireann sceoin orainn: iad ciúin suaimhneach
agus chomh geal leo siúd den nuabheirthe
nó iad siúd de dhealbh.
Tá fios a ngnó acu: an clós a choimeád slán.
Cé acu dhéanann siad é seo de dhualgas nó de dhúchas,
nach mbogtar thú, fiú ar feadh nóiméid
leis an eachtra sin a chuireann ar mire iad
fad a mhaireann siad?
Ar mo shon féin, tuigim an argóint seo
i bhfad níos fearr ná na cinn eile
a chuala mé tríd na blianta.
Aithním go soiléir
an guth fanaiceach a screadann amach –
go díreach mar seo, de thoradh an éid –
chun clós a ghéibhinn a chosaint.
Ní fios duit cad tá i gceist le bheith san airdeall,
bagairt dod’ chríoch a bhraistint
i ngach aon bholadh,
screadaíl in éadan an domhain mhóir
go dtí go bhfuil tú ar piachán
agus gan a fhios agat
cad é go díreach a chosnaíonn tú
nó cad is cúram duit.
Tá's 'am nach madra fíochmhar cosanta an madra thuas. Is é seo ceann den chúpla ceann de ghrianghrafanna atá glactha agam de mhadraí. Ghlacas an ceann thuas taobh amuigh de thig tabhairne The Summit Inn, Beann Éadair, Feabhra 2007.
