Popular Posts

Wednesday, April 08, 2009

Brón ar an mBás




Anois tá na h-uimhreacha de na daoine bochta a maraíodh to tubaisteach sa chrith talún in Abruzzo na hIodáile fós ag ardú. Ó scríobh mé sa bhlag seo agus i mo bhlag Iodáilise Speranza tá líon na marbh ardaithe go 260. Tá 28 míle duine fágtha gan dídean. Táid go léir nach mór anois ag maireachtaint i bpobaill amuigh faoin aer. Is ceantar sléibhtiúil é Abruzzo. Amárach Deardaoin Mandála beidh socraidí stáit ann dos na daoine bochta a fuair bás go tragóideach. Déanaim comhbhrón lena muintir ata fágtha go dubhrónach, caillte agus tréigthe.

Ní feidir le héinne againn anseo atá compordach go leor cruachás na ndaoine bochta seo a thuiscint i gceart. Feictear suíomh idirlín RAI ag an nasc seo - tá a bhfuil ann an-chumhachtach agus ana-chorraitheach go deo - chun coimeád suas leis an tubaist uafásach seo: RAI . Mar a dúirt mé cheanna tá gach rud ar an domhan seo coibhneasta (relative). Cuireann sé dreach nua ar an drochscéal eacnamaíochta anseo in Éirinn agus fiú san Iodáil féin. Níl an saol ceart ná cothrom. Mar a deir na Francaigh: "C'est la vie!" Táim féin bun os cionn ag an tubaist agus corraithe go mór mar tá a lán cairde agam san Iodáil agus a lán cairde Iodálacha agam anseo in Éirinn. Scríobh mé mo chomhbhrón i mo bhlag Iodáilise. Tá mé féin agus mo dheartháireacha tar éis teach beag a cheannach i gCalabria toisc go bhfuil an méid sin grá againn don tír álainn sin agus do na hIodálaigh mar dhaoine.

Agus na cúrsaí tromchúiseacha agus tragóideacha á bplé agam tagann dán iontach de chuid an Phiarsaigh i gcuimhne dhom. Dan iontach is ea é a dhéanann iarracht dul i ngliec le mothú uafásach daonna an bhrón. Mar sin, ba mhaith liom, an dan sin a chur anseo mar thiomnú do mo chairde go léir ón Iodáil.

Bean Sléibhte ag Caoineadh a Mic

Brón ar an mbás is é dhubh mo chroí-se,
D'fhuadaigh mo ghrá is d'fhág mé cloíte,
Gan charaid gan chompánach faoi dhíon mo thí-se,
Ach an léan so im' lar is mé ag caoineadh.

Ag gabhail an tsléibhe dhom trathnóna
Do labhair an éanlaith liom go brónach,
Do labhair an naosc binn 's an crotach glórach
Ag faisnéis dom gur éag mo stórach.

Do ghlaoigh mé ort is do ghlór níor chualas,
Do ghlaoigh mé arís is freagra ní bhfuaireas,
Do phóg mé do bhéal, is a Dhia, nárbh fhuar é!
Och, is fuar í do leaba sa chillín uaigneach.

'S a uaigh fhód-ghlas ina bhfuil mo leanbh,
A uaigh chaol bheag, ós tú a leaba,
Mo bheannacht ort, 's na mílte beannacht
Ar na fódaibh glasa atá os cionn mo pheata.

Brón ar an mbás, ní féidir a shéanadh,
Leagann se úr is críon le chéile, -
Is a mhaicín mhánla, is e mo chéasadh
Do cholainn chaomh bheith ag déanamh créafóig'.

Is iontach go deo an dán seo ceapaim, mar léiríonn sé cé chomh maith is a bhí tuiscint ag an bPiarsach don bhrón agus go h-áirithe do bhrón máthar i ndiaidh bhás a páiste go h-an óg ar fad. D'fhéadfá a rá go raibh a fhios aige go raibh an bás i ndán dó féin agus gur thuig sé an brón a bhéadh ar a mhathair fein dá bharr. Is breá liom go mór an chéad dá líne sa rann deiridh, agus is mithid dom iad a athrá anseo:

Brón ar an mbás, ní feidir a shéanadh,
Leagann sé úr is críon le cheile.

Nach fíor agus rí-fhíor atá focail an Phiarsaigh!



Thuas d'uaslódálas pictiúr uafásach, corraitheach agus trafóideach a fuaireas ar shuíomh RAI. Brúigh ar an nasc ata curtha agam thuas don bealach teilifíse iontach san!