Tarraingt na Teanga
Ó bhí mé an-óg bhí me faoi dhraíocht ag na focail – focal ar bith i ndáiríre píre, bíodh sé in aon teanga ar bith sa domhan mór. Is cuimhin liom mé im’ bhuachaill óg ag léamh mo chuid leabhair scoile ós ard sa chistin. Bhíodh mo mham ag obair leí go gnóthach mar ba ghnách di gan áird ar bith ar thabhairt ormsa. Séard a bhíodh ar siúl agam ná aithris á déanamh agam ar chaint agus ar bhfuaimiú mo mhúinteora ar scoil. Bhí an t-ádh agam mar bhí múinteoir den scoth agam sa bhunscoil, an tUasal Ó Muirí, seanfhear a bhí ag teacht chun ceann scríbe ina shaol proifisiúnta, é ag fáisciú suas ar seasca cúig bliana d’aois. Ach ba dhuine tuisceanach lách é agus an-mheas aige ar dhaltaí óga agus a ndul chun cinn sa domhan mór. Is uaidhsean i ndáiríre a d’fhoghlaim mé mórán, agus ba óna shampla siúd agus sampla mhéanmhúinteora d’arbh ainm Mícheál Mac Lochlainn (a theagaisc Laidin agus Béarla dom i Scoil Uí Chonaill i mBaile Átha Cliath sna sechtóidí den aois seo caite) a theastaigh uaim a bheith i mo mhúinteoir. Táim fíorbhuíoch don bheirt acu maidir le roghnú ceann dena proifisiúin is sine ar dhromchla an domhain. Is amhlaidh nach raibh a fhios ag ceachtar den mbeirt go ndeachaigh said chomh mór sin i bhfeidhm orm. Ach sin mar a bhíonn an saol againn i gcónaí – ní bhíonn a fhios ag éinne cé chomh mór is a théann sé nó sí i bhfeidhm ar dhuine éigint eile. Leis an bpost seo táim ag cur pictiúr a ghlac mé bliain nó dhó ó shin de roinnt dena daltai im' scoilse. Gura fada buan sibh, a dhaltai, agus go mbainfidh sibh uile an méad suilt is a bhaineas féin as an saol mór agus go n-éireoidh go geal libh i bpé cheird a roghnaionn sibh sa saol. Beannacht leat a scribhinn.
